Hardloopjunkies, recreatieve genieters of wedstrijdlopers. We zijn allemaal verschillend, maar de hardloopconnectie is er. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. In deze serie interviews vertellen lopers waarom het hardloopvuurtje in hen nooit dooft.
Van crisis naar euforie en weer terug. Jasper Rosmulder (39) kijkt terug op een bewogen periode. Eind 2012 kreeg hij een longembolie, ging fysiek terug naar af en liep 4 maanden later de Boston Marathon. De loper uit Nijmegen nam dit jaar een sabbatical om te trainen voor zijn eerste hele triatlon, de Challenge Roth. Een week later sloeg het noodlot weer toe: hij werd opgenomen in het ziekenhuis. Lees zijn bijzondere verhaal.
Geluk
‘De vader van een kindje op de school van mijn dochter is vorige maand aan een longembolie overleden. Dat raakte me. Zelf ben ik ook met deze ziekte gediagnosticeerd, twee keer zelfs. Zonder dramatisch te doen, besefte ik hoeveel geluk ik heb gehad. Voor hetzelfde geld zat het op de verkeerde plek en was ik hier niet meer geweest. Het hangt ervan af waar het bloedstolsel zich nestelt in je ader. Als je last hebt van een trombosebeen is het belangrijk hier snel bij te zijn, voordat het doorschiet naar je longen en leidt tot een longembolie. Het is één van de meest gemiste diagnoses van artsen.’
Boston bommen
‘Mijn eerste longembolie kreeg ik eind 2012, in aanloop naar de Boston Marathon. Op 27 december werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ondanks een trainingsachterstand lukte het om me op tijd klaar te stomen voor de grote dag. Samen met 14 loopmaatjes van mijn atletiekclub reisden we af naar de VS. We hadden ons het jaar ervoor allemaal gekwalificeerd. Wat voelde het goed om te lopen. Na de marathon spraken we af op een ontmoetingsplek bij de finish. Nog geen 5 minuten nadat we daar vertrokken, gingen er 2 bommen af. Terug in Nederland moest ik alles even op me laten inzinken. Toen pas besefte ik dat we een aanslag waren misgelopen.’
Bucketlist
‘Sindsdien geniet ik van elke stap die ik zet. Sporten speelt een belangrijke rol in mijn leven. Van jongs af aan ben ik gek op hardlopen. Ik train sinds mijn 10e. Mijn vrouw heb ik op de baan leren kennen. Een echte specialiteit heb ik overigens niet. Ik vind het allemaal leuk om te doen: 1500 meter, 5000 meter, halve en hele marathons. Toch wilde ik eens iets anders proberen. Meedoen aan een hele triatlon stond al 20 jaar op mijn bucketlist. Het was nu of nooit. Ik nam dit jaar een sabbatical om te trainen voor de Challenge Roth. Daar wilde ik deze zomer gaan knallen.’
Overbelasting
‘Twee weken voor mijn vertrek kreeg ik lichamelijke klachten. Mijn been voelde dik, warm en rood. Ik had pijn, maar dat kwam vast door overbelasting. Die zwelling verdwijnt na een paar dagen wel weer, dacht ik. Toen dat niet gebeurde, belde ik de fysio. Hij verwees me naar de sportarts die een röntgenfoto maakte. Ze waren bang voor een stressfractuur, maar dat bleek het niet te zijn. Achteraf had ik waarschijnlijk last van trombose. Er zat een bloedpropje in één van de aders van mijn rechteronderbeen. Het grootste deel van de pijn was inmiddels verdwenen. De sportarts gaf me groen licht om te starten. Zoek je grenzen op maar ga er niet overheen, zeiden ze. Daar kon ik mee leven en vertrok naar Zuid-Duitsland. Op 12 juli liep ik de wedstrijd van mijn leven. Het voelde bijzonder om door 200.000 toeschouwers te worden aangemoedigd.’
Zomerfeesten
‘Na mijn sportieve mijlpaal in Roth ging het weer mis. Ik kreeg mijn 2e longembolie. Het begon een beetje op een Griekse tragedie te lijken. Tijdens de Zomerfeesten in Nijmegen zat ik met een paar collega’s te borrelen. Plotseling voelde ik me onwel. Ik kreeg het benauwd, begon sneller te ademen en had het gevoel alsof er een scherpe naald in mijn ribben prikte. Ik herkende de symptomen en verliet met een naar gevoel het terras. Drie uur later lag ik in het ziekenhuis. Het gaat nu gelukkig de goede kant op. Van de artsen mag ik blijven lopen. Wel moet ik voorzichtig zijn met andere sporten, zoals mountainbiken. Het gevaar om te vallen en daardoor een bloeding op te lopen is nu groter.’
Van Kooten en De Bie
‘Sinds een paar weken pak ik de draad langzaam weer op. Mijn conditie is redelijk op peil. Tijdens het rennen merk ik wel dat ik eerder last krijg van de kou. Ook tegen heuvels oplopen gaat lastiger. Niet alleen mijn lichaam is veranderd, maar ook mijn kijk op het leven. Een goede gezondheid is voor mij niet meer vanzelfsprekend. Pak je momenten, nu het nog kan. Zoals Van Kooten en De Bie ooit zeiden: ‘Ik ben geen oudere jongere meer, maar een jongere oudere.’ Ik besef nu pas hoe lekker het voelt om fit te zijn. Door mijn longembolieën waardeer ik het hardlopen meer. Vroeger was ik erop gebrand om mijn tijden verbeteren. Nu ben ik vooral blij dat ik loop. Misschien doe ik dat minder snel, maar daardoor is het niet minder leuk.’
