Joan Avé : ‘Ik ben geen running Barbie’

Haar debuutcolumn op ProRun behoort nog steeds tot de meest gelezen columns van de website. Hierin verbaast Joan Avé zich over de huidige tendens op social media om slank en fit te zijn. De hastags #fitgirls of #runhealthlife vliegen haar om de oren. ‘Ik zie veel mooie mensen in de hardloopwereld’, zegt ze. ‘Dat juich ik alleen maar toe. Maar veel instagrammeisjes focussen zich alleen op het uiterlijk en niet meer op het sportieve element. Dat vind ik jammer. Het gaat toch om het hardlopen.’ 

Op haar eigen Instagramaccount Flo_Joan plaatst de loopster uit Amstelveen vorige maand een foto met de tekst: ‘Girls are like country roads. The best ones have curves.’ Hierover zegt ze: ‘Zelf heb ik geen maatje 36 en dat is oké. Lange tijd wilde ik lang, blond en slank zijn. Ik heb 14 jaar geleden een tweeling op de wereld gezet. Het is niet allemaal meer zo strak als vroeger. Ik heb een vrouwelijk figuur met borsten en heupen. En weet je, ik ben blij met wie ik ben.’

Een beetje flair in de atletiek kan volgens Joan echter geen kwaad. Haar idool Florence Griffith-Joyner zorgt 30 jaar geleden met haar lange nagels en spectaculaire wedstrijdtenues voor een frisse wind op de baan. ‘Flo-Jo liet zien dat je als atlete ook vrouwelijk mocht zijn’, aldus Joan. ‘Het was iemand die ergens voor stond. Ze zag er niet alleen mooi uit, maar presteerde ook goed. Dat was voor mij een gouden combinatie.’ 

Net als haar grote voorbeeld doet Joan in haar jeugd aan atletiek. Ze is 11 jaar als ze voor het eerst een voet op de baan zet. Haar favoriete onderdelen zijn hoogspringen en de 400 meter. Voortaan draait alles om het sporten. ‘Ik was erg fanatiek’, blikt ze terug. ‘Mijn hele sociale leven speelde zich af op de atletiekbaan. Daar is mijn liefde voor hardlopen ontstaan. Ik wilde de beste zijn en trainde elke dag. Dan liep ik bij ons achter rondjes om de weilanden. Ik stond bekend als dat Indische meisje dat rende. En dat ben ik blijven doen.’ 

Op haar 19e ontdekt de atlete het hardlopen. Zo verschuift haar focus van het sprinten naar de langere afstanden. Joan trekt niet alleen zelf haar hardloopschoenen aan, maar verkoopt ze ook jarenlang aan lopers. Er is ondertussen natuurlijk veel veranderd op hardloopgebied. Als Joan in de jaren ’80 als verkoper bij Runnersworld begint, is het nog een mannenwereld. Er lopen niet zoveel vrouwen en ook in de winkel werken alleen mannen. ‘Het was een uitzondering om als vrouw te rennen’, zegt ze. ‘Eerlijk gezegd vonden mensen het zelfs een beetje vreemd. Als er dan al vrouwen meededen, waren het vaak van die echte marathon types.’ 

Toch voelt ze zich gewoon “one of the guys” in het hardloopwereldje. ‘Ik ben dus geen running Barbie’, stelt ze. ‘De laatste jaren komen er gelukkig verschillende soorten mensen in de sportwinkels: mannen, vrouwen, recreanten, wedstrijdlopers, voluptueus, dun. Dat is een betere afspiegeling van de huidige samenleving. Ik vind dat hardlopen een sport moet zijn voor iedereen.’ 

Sporten staat nog steeds centraal in het leven van Joan. Momenteel werkt ze als manager van atleten en organiseert ze sportevenementen. ‘Ik ben blij dat ik van mijn hobby mijn werk heb kunnen maken’, vertelt ze enthousiast. ‘Het geeft mij net zo veel voldoening om de beginnende buurvrouw te helpen als het begeleiden van een professionele atleet. Die afwisseling maakt mijn werk juist leuk. Vorige maand hielden we de Flame Games in Amsterdam. Dafne Schippers was er ook bij. Zij was na het winnen van haar gouden medaille op het WK atletiek natuurlijk dé publiekstrekker.’ 

De scheidslijn tussen werk en privé is bij Joan klein. ‘Hardlopen is de rode draad in mijn leven’, stelt ze. ‘Ik zeg weleens gekscherend life is a sport, maar dat is bij mij ook echt van toepassing. Veel van mijn vrienden ken ik nog van uit mijn atletiekperiode. We lopen nog regelmatig samen een rondje. Mijn man heb ik 35  jaar geleden op de atletiekbaan leren kennen. Hardlopen is voor mij meer dan een hobby of een sport die je uitvoert. Het zit in mijn DNA.’