Rob wil de marathon van Amsterdam onder de 4 uur lopen.
Wat was dat een fantastisch project, van de bekende sportschoenenfabrikant, waarin topatleten de marathon onder de 2 uur probeerden te lopen. Jammer dat het – net – niet gelukt is, maar: petje af. En volgende keer beter, want die 2 uur gaat er ooit aan, dat is nu wel duidelijk.
Zoiets is inspirerend, en daarom lanceer ik nu mijn persoonlijke Project 3:59:59 – mijn eigen poging om de marathon onder de 4 uur te lopen. Tot nu toe heb ik twee marathons onder mijn riem: Rotterdam, vorig jaar en dit jaar. Vorig jaar in een zeker niet tegenvallende 4:14, dit jaar in 4:18: niet slecht, maar toch iets langzamer dan gehoopt. Nu dacht ik dat ik me goed had voorbereid, maar ik ben nogal een fan van intuïtief trainen. Dus gewoon kijken wat mijn lijf kan hebben, hoe het dagelijks voelt. En daarmee boek ik dus niet echt voldoende vooruitgang, dat is wel duidelijk.
Daarom ga ik maar weer eens proberen met een schema te trainen. En wel met de Marathon revolutie. Ik weet het, ik weet het: het is een niet onomstreden schema. Sterker nog: er zijn lopers en trainers die vlekken in hun nek en schuim op de lippen krijgen als je het in hun bijzijn noemt. Het idee achter dit schema is namelijk dat je nooit langer dan 14 kilometer per dag hoeft te trainen, en dat voelt, nou ja, niet goed. Zeker niet als je gewend bent om op te bouwen tot duurlopen van 30 tot 32 kilometer, wat de gedachte is achter vrijwel elk ander marathonschema.
Waarom ga ik dan de Marathon revolutie proberen? Simpel: je moet vooral dit schema volgen als je een hekel hebt aan lange duurlopen of als je snel geblesseerd bent. Nu heb ik zeker geen hekel aan lange duurlopen. Sterker nog: als mijn lijf het aan zo kunnen, liep ik elke zondagochtend 30 kilometer. Maar daarmee kom ik dus direct op punt 2: mijn lijf trekt dat niet. Ik sukkel het afgelopen jaar van blessure naar blessure, dus tegen een schema dat het blessurerisico vermindert zeg ik: fijn, gaan we doen.
De marathon waar ik dat schema eens ga uitproberen is Amsterdam. Dat is toch niet zo’n belangrijke marathon. Sorry, sorry: het is een heul belangrijke marathon – maar niet voor mij. Ik ben opgegroeid in Rotturdam, dat is míjn stad en daar staan vrienden en bekenden langs het parcours. Zodat ik me in elk geval moreel verplicht voel om niet uit te vallen, anders staan zij daar voor de kat z’n viool. In Amsterdam ken ik niemand, dus als dat schema niet heeft gewerkt stap ik, met mijn staart tussen de benen, halverwege op de metro naar de trein en lullen we verder helemaal nergens meer over.
Goed, ter zake: ik koop het boek de Marathon revolutie, en ga aan de slag. Vóór het eerste loopje moet er echter een heleboel gemeten en gerekend worden. Stap één is om mijn tijd op de 10 kilometer te bepalen, want die ligt aan de basis van veel berekeningen voor mijn persoonlijke marathonsnelheid. En daarbij loop ik meteen tegen een groot probleem aan – maar daarover volgende keer.
