‘Rennen met mijn hond werkt therapeutisch’

Hardloopjunkies, recreatieve genieters of wedstrijdlopers. We zijn allemaal verschillend, maar de hardloopconnectie is er. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. In deze serie interviews vertellen lopers waarom het hardloopvuurtje in hen nooit dooft.

Wat als je twee hobby’s samenvoegt? Angie van den Broek (27) is verslaafd aan hardlopen én dol op haar hond Nestor. Ze besluit 3 jaar geleden met haar trouwe viervoeter te gaan rennen. Samen tijd doorbrengen met haar maatje maakt haar gelukkig. ‘Onze band is onbreekbaar.’ 

‘Het is heerlijk om samen in de bossen te ravotten. Nestor rent lekker in zijn eigen tempo. Af en toe staat hij even stil, snuffelt aan een boom en komt dan weer met een rotgang achter me aanlopen. Tijdens ons rondje check ik of hij het nog goed kan bijhouden. Soms moet ik hem wat meer uitdagen en gooi ik een stok. Als ik naar hem kijkt, denkt ik nog altijd: jij bent van mij, je hoort bij mij. Dat geeft zo’n onbeschrijflijk gevoel.’

Angie van den Broek heeft een bijzonder loopmaatje. Nestor, een Duitse Herder is haar trouwe vriend in het leven. Ze kocht hem 8 jaar geleden op Marktplaats. Nestor was toen een jaar oud, onstuimig en niet gewend aan structuur. Met veel liefde heeft Angie ‘m opnieuw opgevoed. Samen lopen gaat nu goed, maar daar heeft het nodige werk in gezeten. Zo loopt Nestor altijd naast haar en niet voorop. Even dacht ze eraan om mee te doen met conicrossen, wedstrijden lopen met je hond. ‘Daar heb ik toch vanaf gezien’, zegt ze. ‘Dat is niet aan ons besteed. Nestor heeft geleerd dat hij niet mag trekken en dat is juist wat hij dan wel moet doen. Bovendien loopt hij niet zo snel. Wat wij doen is puur recreatief. Het moet voor ons allebei leuk blijven.’ 

De Brabantse is blij dat ze kan en mag hardlopen. Want ze weet hoe het voelt als iets niet lukt. Geniet wat meer van het leven, is haar credo. Door de eerste helft is ze namelijk in sneltreinvaart heen gedenderd. Ze is pas 27, maar heeft al het nodige meegemaakt. Daar is ze nuchter in: het is zoals het is. ‘Zo kreeg ik 5 jaar geleden een auto-ongeluk’, blikt ze terug. ‘Ik stopte voor een rood licht. Opeens knalde er een andere automobilist van achter tegen me aan. Het leek alleen om blikschade te gaan, maar later die avond kreeg ik last van mijn nek en rug. De dokter constateerde een whiplash.’ 

Meer sporten 

Er volgt een onzekere periode. Angie werkt in de zorg en kan ruim een jaar niet lang in dezelfde houding staan. Daardoor kan ze niet alle taken uitvoeren. Toch lukt het haar om positief te blijven. Door het auto-ongeluk beseft Angie dat ze nog een gezond lichaam heeft. Daar wil ze zuinig mee omgaan. ‘Ik zat veel thuis en leefde in die tijd best ongezond’, bekent ze. ‘Dus besloot ik het roer om te gooien: meer sporten, minder stressen en bewuster eten.’ 

Tijdens haar revalidatie zoekt Angie naar een sport die ze met haar Duitse Herder kan beoefenen. Ergens leest ze dat je samen met je hond kunt hardlopen. Perfect, denkt ze. Op deze manier weet ze haar gedachten te verzetten. Want zo zegt ze: ‘Ik geniet van onze momenten in de bossen. Samen tijd doorbrengen met Nestor. Lopen met mijn hond werkt therapeutisch. Ik denk regelmatig: Hé, wat fijn dat ik dit samen met hem kan doen.’  

Natuurlijk verloopt niet alles direct vlekkeloos. Angie en Nestor moeten allebei hun eigen weg vinden. Het is even zoeken naar de juiste balans. Maar ze zijn allebei doorzetters. Nu zijn hond en baas goed op elkaar ingespeeld. Meestal rennen ze één keer per week 5 kilometer. Toen Nestor jonger was, deden ze ook rondjes van 10 kilometer. Daarnaast traint de loopster nog 2 keer per week zelf. ‘Sommige mensen vragen bezorgd of hij dat wel aankan’, vertelt ze. ‘Deze afstanden zijn voor honden prima te doen. Als we thuiskomen, puft hij eventjes in zijn mand uit. Na een kwartier staat hij alweer te stuiteren.’

Wel merkt Angie dat haar trouwe viervoeter een dagje ouder wordt. Nestor lijdt aan spondylose, dat zijn vergroeiingen in de ruggenwervels. Ook heeft hij last van kleine kwaaltjes, aan zijn rechteroog is hij bijvoorbeeld blind. Ze hoopt dat ze nog lang met z’n tweetjes kunnen hardlopen. ‘Zolang hij het leuk vindt, gaan we door’, zegt ze met een lach op haar gezicht. ‘Nestor en ik zijn in de loop der jaren hechter geworden. Onze band is onbreekbaar. Hij gaat zo veel mogelijk met ons mee naar wedstrijden. Samen met mijn vriend is hij mijn trouwe supporter.’