‘Trailrunnen is vooral natuur, minder prestatie’

Trailrunnen hoort in het leven van Corine de Boer. Woensdag en vrijdag zijn haar standaard trainingsdagen. Nadat ze haar dochter naar school heeft gebracht, trekt de Arnhemse er zelf op uit in de natuur. Door de bossen, op de heide, in de duinen, over het water met een touw en tegen de heuvels op. Trailschoenen aan, rugzakje met water en energierepen mee en gaan. Meer heeft ze niet nodig. ‘Het voelt als een soort expeditie’, grapt ze. ‘In je eentje het avontuur opzoeken. De paden en weggetjes inslaan die ik tegen kom. Dat geeft me een gevoel van vrijheid. Ik geniet van deze momenten voor mezelf. Mijn enige verplichting is om weer op tijd op het schoolplein te staan.’ 

Een natuurliefhebber is de docente Engels niet altijd geweest. Vroeger was ze bang voor de bossen. Angst om te verdwalen. Toen vond ze de natuur behoorlijk stom: nat modderig en vies. Sporten in de sportschool deed ze dan ook liever. Ze rende al wel, maar altijd op een verharde weg. Ondertussen keek ze vol bewondering naar haar man. Hij deed aan ultralopen en trailrunnen. ‘Laat ik het eens proberen’, besloot Corine op een dag. ‘Dat bleek niet zo gemakkelijk. Ik moest alles loslaten wat ik gewend was met het hardlopen. Dat ging niet vanzelf, maar ik ben blij dat ik heb doorgezet. Ik voel me nu sterker, zowel lichamelijk als geestelijk.’ 

Corine bevindt zich nu op ander terrein. Een andere tak binnen het hardlopen. Eentje die haar goed bevalt. Want zo zegt ze: ‘Trailrunnen is vooral natuur, minder prestatie. Je bent nooit bezig met tempo en het lopen van PR’s.  Snelheid is totaal niet belangrijk. Het gaat om de beleving. Mijn zintuigen gaan veel verder openstaan. Mensen die weleens met me meelopen, zie ik de hele tijd op hun horloge kijken. Is wel langzaam hè, zeggen ze dan. En daar hebben ze dan gelijk in. Tijdens het lopen staat de tijd even stil.’  

Trailrunnen is simpel, puur en ongedwongen. Volgens Corine heeft het ook iets knus. De Arnhemse vindt het gezellig om samen met anderen te lopen, trailrunners en gewone lopers. Samen met haar man organiseerde ze vorig jaar 2 recreatieve trails. Een spontane actie van twee hardloopliefhebbers. ‘Ik plaatste vol enthousiasme veel hardloopfoto’s op social media’, blikt Corine terug. ‘Dat wekte de nieuwsgierigheid van vrienden en kennissen. Ze vroegen wat trailrunnen was en of ze een keer mee mochten lopen. Het werd een leuk, sociaal gebeuren waarbij we samen genoten van het lopen en de natuur.’

Dat ze steeds meer vrouwen ziet tijdens het trailrunnen, stemt haar goed. ‘We hebben hele stoere in Nederland’, aldus Corine. ‘Zij lopen ultratrails en nog rap ook.  Zo heeft Mildred Smilleke Haans onlangs een trail van 100 miles in de VS gelopen. Ik heb haar vorig jaar het hemd van het lijf gevraagd. Ze deed toen mee met onze Pepernotenloop. Ik was enorm verbaasd, want 15 km leek me te kort voor haar. Nee joh, ik wil ook graag een keer over de Veluwe lopen, zei ze. Ik vind haar zo’n topper, de stoerste running chick die er is.’ 

Het trailrunnen heeft haar leven een welkome opkikker gegeven. Als ze alleen in de natuur is, voelt Corine zich gelukkig. Tijdens haar runs verwondert de loopster zich nog altijd over wat ze onderweg ziet. En passant ontdekt ze de mooiste plekjes. In de buurt van haar woonplaats Arnhem heb je veel prachtige natuurgebieden. Als ze deur uitstapt, zit ze vlakbij de Posbank en binnen een mum van tijd op de Veluwe. Tijdens het lopen kijkt ze graag om zich heen. ‘Ik stop regelmatig om te genieten van het adembenemende uitzicht’, vertelt ze. ‘Dan maak ik een foto van bijvoorbeeld die leuke Schotse Hooglanders. Mattu’s, zoals mijn man ze gekscherend noemt. Wat is Nederland toch mooi, denk ik dan.’