De afgelopen weken voel ik mij een weer-evangelist. Ik voel een sterke drang om iedereen die het maar horen wil op het hart te drukken te genieten van het mooie weer en hoe lang dit al zo is. Als het straks weer eens een tijdje miezerig en donker is en we daar met z’n allen steen en been over klagen, voelt het wellicht een stuk minder zwaar als we in dankbaarheid terugdenken aan de periode waar we nu middenin zitten. Droog, volop zon en weinig wind. Wat een rijkdom!
Beuken tegen de wind in
Ik kan me heel wat jaren heugen waar ik in voorbereiding op een voorjaarsmarathon helemaal gek werd van de wind in februari en maart. Wilde je tempoblokken trainen, maar was het windkracht 5. Bedroevende tempo’s waarin het voelde alsof je met een remparachute liep. Wedstrijden die in deze periode werden afgelast vanwege de wind! Weet je nog, de Groet uit Schoorl Run die in 2020, vlak voor het uitbreken van de coronapandemie werd afgelast omdat er keiharde wind werd verwacht. Of de Two Rivers Marathon in datzelfde jaar? Hoe ironisch. Niks van dat alles dit jaar. Ik liep dit jaar zelfs een halve marathon in een polder waar de wind volgens een weer-app kracht 0 had. Windstil in een Hollandse polder. In maart! Geprezen zijn de weergoden!
Enfin, ik geniet er met volle teugen van en hoop dat ook mijn medelopers hun zegeningen tellen. Want, mocht je net als ik, in voorbereiding zijn op een voorjaarsmarathon, dan zit je nu in de weken waarin het leeuwendeel van je training wordt verricht. Lange, lange duurlopen, tempoblokken, gesprekken over gelletjes en schoenen en soms een voorzichtig visioen van de finishstraat op het H.J. van Heekplein in Enschede of de Coolsingel. Je vergeet het misschien wel eens, maar tegen de tijd dat je aan de start staat, heb je verreweg het meeste werk al gedaan. Dat doe je nu. En omdat wij niet betaald krijgen om hard te lopen, kunnen we daar maar beter lol aan beleven. Koester daarom die mooie dagen en wees blij dat we dit kunnen doen. We boffen.
PR in Amsterdam
Op de dag dat ik dit typ heb ik mijn achtste tiendaagse trainingscyclus afgerond. Nog drie te gaan voordat ik aan de start sta van de Boston Marathon. Dat schiet lekker op. Zodra ik wist dat ik in Boston zou gaan lopen, zette ik het plan om dit voorjaar een marathon onder de drie uur te lopen op een lager pitje. Het hoofddoel is om daar vooral te genieten van de sfeer en me onder te dompelen in de marathongekte die er heerst op Patriot’s Day. Dat betekent niet dat ik nu vrijblijvend train. Nee, het doel is om wel in sub 3-vorm te geraken en zo een stap te zetten naar een pr-poging tijdens de Amsterdam Marathon in oktober. Een pr op mijn 50e, tijdens mijn 10e Amsterdam Marathon, op de 50e verjaardag van die marathon in het jaar dat Amsterdam zijn 750e verjaardag viert. Dat zou een feestje zijn.
De komende twee weken gaat er af en toe ook nog wel eens druppel vallen, maar het grotere weerplaatje ziet er nog steeds prima uit. Weinig wind ook. Ik hoop dat het je lukt om blij te zijn met iedere zonnestraal en iedere droge training en even stil te staan bij dat geluk. Niet letterlijk stil staan natuurlijk, want we zijn er dan wel bijna, maar nog niet helemaal.
