Het is nog niet eens zo lang geleden dat we allemaal rechts moesten schrijven op school. Velen van ons die 60 jaar of ouder zijn hebben dat nog meegemaakt. En onder diegenen van deze groep die r.k. zijn was, of is, het ook gewoon dat men knielt op de rechter knie. Onderzoeken in de medische wetenschap en met name onderzoek naar de ontwikkeling van de motoriek, de taal en de psyche hebben ertoe geleid dat op school het ‘rechts schrijven’ alleen voor rechtshandigen moet gelden en voor de linkshandigen onder ons, die mochten ‘links schrijven’. Erop volgend zag men in de maatschappij dat gebruiksvoorwerpen, met name in de huiselijke sfeer, werden aangepast aan linkshandigen. Ook op de werkplek werden dergelijke aanpassingen toegepast. Maar helemaal gelijk tussen de rechtshandige maatschappij en de linkshandige maatschappij is het nooit gekomen. De oriëntatie in menig westerse maatschappij is overwegend rechts, zelfs in de U.K.
Laten we het rechts-links eens onder de loep nemen. Begin jaren 60 werd door ene van der Bijl opmerkelijk onderzoek verricht. Hij was docent gymnastiek en hij verwonderde zich erover dat bij een commando ‘omdraaien’ aan een groep leerlingen de een zich rechtsom draaide en de ander linksom. Waarom gebeurde dat? Vervolgens nam hij deze bewegingoriëntatie verschillen ook bij dieren waar, met name bij paarden en honden. Verder onderzoek aan het menselijk lichaam leverde een grote hoeveelheid aan links-rechts verschillen op. De stand van de voeten, het strekken van de knieën, de lengte van onderbenen, de stand van bekkenhelften, de stand van het heiligbeen en de breedte van de enkels. Maar ook aan de armen zoals de breedte van de polsen, de lengte van de onderarmen, pronatieverschillen van de onderarmen, rotatieverschillen aan de bovenarmen, de stand van het schouderblad en het naar voren hangen van de schouder. Ook aan het hoofd waren opmerkelijk verschillen. Ieder van ons heeft een voorkeursoog, en een voorkeur om met het oog naar het centrum of van het centrum af te kijken, de stand van de neus en de hoek in de neus, het openen van de mond naar links of naar rechts, de breedte van de oogkassen. En nog veel meer verschillen. Verschillen in de mens zelf, welke intra-individuele verschillen genoemd worden. En verschillen tussen mensen, welke inter-individuele verschillen genoemd worden.
Dat laatste wordt over het algemeen wel geaccepteerd. Ieder van ons verschilt van de ander, ook bij eeneiige tweelingen treden de genoemde verschillen op. Het maakt het individu uniek. Wellicht is het stellen dat we allemaal gelijk zijn wel de grootste uiting van discriminatie! Maar dat we in onszelf aan de linker en rechter zijde zo verschillen, dat vinden we wel opmerkelijk. En toch ook weer niet. Want hoeveel mensen hebben geen twee schoenmaten, of staat bij hen de bril continu scheef op de neus, of hebben een scheef gezicht. Want waarom zouden we links en rechts wel gelijk moeten zijn terwijl onder en boven èn voor en achter wel ongelijk is? Dat houdt toch geen steek! Onze oriëntaties in handigheid en benigheid, en ook onze voorkeur bij gepaard, zintuiglijk functioneren zoals het oog en het oor, zijn slechts de uitingen van de links-rechts verschillen in ons lichaam. We zitten er vol mee!
Maar wat doen we dan met onze voeten? Als goed functionerende hardloper en welwetende sporter moet iedere hardloper onder ons weten dat om hard te kunnen lopen goed schoeisel een vereiste is. Zonder goede hardloopschoenen lopen we ons stuk, we krijgen blessures. Een gezonde hardloper schaft dan ook een paar neutrale schoenen aan. Schoenen zonder een correctie, met een goede hiel-lock en voldoende ruimte voor de voorvoet, goed en soepel buigend in het middengedeelte. Maar de voeten van een gezonde hardloper verschillen links van rechts. Moet hij of zij dan geen verschillende schoenen dragen, aangepast aan de linker en rechter voet? Of laten we die aanpassingen alleen gelden als er, zoals in de medische wetenschap, gediagnosticeerde afwijkingen aan de voet geconstateerd zijn? En willen we door die aanpassingen, vaak en bij voorkeur gerealiseerd door aanpassingen van het binnenzooltje, weer twee gelijke voeten realiseren? Gelijk in de zin van voetafwikkeling tijdens het hardlopen. Is dat nuttig voor de hardloper. Veel podologen zullen hierop bevestigend antwoorden. Maar mag ik dan hen er aan herinneren dat vorig jaar de NYC marathon voor de vrouwen gewonnen werd door een hardloopster die met haar benen en voeten zo ongelijk liep dat haast wel moest denken dat ze bij elke bocht onderuit zou gaan. Niet dus, zij won. Dank zij haar individualiteit, haar uniciteit. Daarom het advies, laat alleen bij klachten uw looppatroon analyseren en kijk daarbij altijd hoe het huidig slijtpatroon verschilt van het oude slijtpatroon. Gooi daarom de oude schoenen nooit direct weg, ze hebben waarde.
Wil je meer weten of heb je vragen, ga dan naar www.runninghealthcenter.nl
Dit artikel is aangeboden door Running Health Center.
