‘De artsen zeiden dat ik nooit meer zou kunnen hardlopen’

“Ik had in april 2013 een acute hernia en was daardoor gedeeltelijk verlamd geraakt. Toen Joost in het ziekenhuis lag en aan het bijkomen was van de operatie, realiseerde hij dat hij een doel nodig had. “De tweede week na mijn operatie besloot ik dat ik een halve marathon wilde gaan lopen. Ik moest de lat hoog leggen voor mezelf. De artsen zeiden dat het niet mogelijk zou zijn. Maar dat was mijn doel en met minder zou ik geen genoegen nemen’, aldus de vastberaden sporter.

“Er was schade aan de zenuwen en medisch gezien is er heel weinig bekend over het zenuwstelsel. Het was afwachten hoeveel ik kon herstellen. Het enige wat ze wisten is dat door harder te trainen je meer zou kunnen herstellen, maar daar is geen medisch bewijs van. Maar de artsen zeiden dat ik eigenlijk nooit meer zou kunnen hardlopen.”

Eenmaal in het revalidatiecentrum vroeg de revalidatiearts aan Joost wat zijn doel was. Waarop Joost antwoordde: de halve marathon lopen. “Hij zei toen: ‘ben je serieus?’ Maar hij reageerde ontzettend motiverend en zei: ‘mooi, dan gaan we aan de slag!’ Dat was een mooie motivatie. En heb ik een hele goede band met mijn therapeut opgebouwd.” Het duurde ongeveer twee maanden voordat Joost weer normaal kon lopen. “Als je zenuwschade hebt opgelopen en bepaalde spieren het niet meer doen, gaan andere spieren dat over nemen. Je loopt wel, maar het is heel onnatuurlijk en heel lastig. In het begin heb ik met een rollator gelopen, maar die heb ik vrij snel aan de kant gegooid.”

 

Na zes maanden mocht Joost van zijn fysiotherapeut zelfstandig verder aan de slag. “Ik ben toen dagelijks in de sportschool gaan trainen om mijn spieren sterker te maken. Krachtraining, conditietraining, ik was drie à vier dagen in de sportschool om sterker te worden. Daarna ben ik ook weer met mijn voetbalteam gaan voetballen. Langzaam aan begon ik steeds beter te worden, maar mijn kuiten deden helemaal niks. Dit zorgde ervoor dat ik een dipje kreeg, omdat het niet allemaal lukte zoals ik had verwacht. Ik hoopte namelijk dat ik de halve marathon anderhalf jaar naar mijn operatie al zou kunnen lopen. Dit was niet gelukt.” Joost besloot toen zich daar over heen te zetten en het een jaar later weer te proberen. “Ik heb me er vrij snel overheen gezet en dacht nou, dan probeer ik het een jaar later. Gaat het niet lukken, oké dan weet ik in ieder geval dat ik er alles aan heb gedaan”, vertelt de hardloper. 

Gelukkig begon Joost in april vorig jaar wat meer gevoel te krijgen en merkte hij dat het hardlopen weer ging. “Toen wist ik: nu moet ik er volledig voor gaan. Ik ben toen dus kei hard blijven trainen en vorig jaar kon ik dus steeds beter lopen. Ik besloot om me meteen in te schrijven voor de halve marathon in oktober in Eindhoven. Dat is dan toch een stok achter de deur om door te gaan. Als je eenmaal bent ingeschreven, moet je het ook gewoon doen. De motivatie was er toch wel.”

Als extra voorbereiding maakte Joost een muziek playlist aan. “In de tijd van mijn revalidatie heb ik een marathon playlist gemaakt met nummers die voor mij betekenis hadden en motivatie geven. Die playlist heb ik ook gebruikt toen ik uiteindelijk de marathon ging rennen.” Daarnaast had Joost ook nieuwe bijzondere vriendschappen gemaakt in het revalidatiecentrum. “Tijdens het revalideren heb ik ook andere mensen ontmoet die in het zelfde schuitje zaten. Je trekt dan toch naar elkaar toe en praat met elkaar over de ongemakken die je hebt. Ik spreek ze nu nog steeds en gaan we eens in de twee maanden lunchen.”

In oktober 2015 stond Joost dan eindelijk in het start vak van de halve marathon van Eindhoven. “Dat was tweeënhalf jaar na mijn operatie. Tijdens de halve marathon was ik puur gefocust op het lopen. De halve marathon zelf was als een waas aan me voorbij gegaan. Ik was volledig aan het focussen op het lopen. Om goed te lopen en om op mijn ademhaling te letten. Puur alleen met hardlopen bezig. Toen ik over de finish kwam, viel er een enorme lading van me af. Een gevoel van: Ik ben trots op mezelf”, zegt hij voldaan. 

Een ding weet Joost zeker, hij zou nooit de tijd terug willen draaien. “Ik heb eigenlijk hele leuke herinneringen aan mijn tijd in het revalidatiecentrum. Het trainen en revalideren was heel vervelend, maar ik heb er ook goede vriendschappen aan over gehouden. We hebben elkaar gemotiveerd en gesteund en ik zie ze nu nog steeds.” Daarnaast heeft die tijd Joost ook heel veel zelfkennis gegeven. “Als je mentaal heel positief denkt over je herstel en er van overtuigd bent dat je je doel gaat halen; als je dat voor ogen houdt en er echt in gelooft dan kan je veel meer voor elkaar krijgen dan je denkt.”