Begin februari ontving ik een vrolijk bericht uit Zwitserland:
Guten Tag Ingrid
HERZLICHEN GLÜCKWUNSCH:
Du hast mit deiner Teilnahme einen Startplatz E101 gewonnen.
Darf ich Dich bitten, mir kurz mitzuteilen ob Du im 2019 oder im 2020 bei uns am Start stehen willst?
Eerlijk gezegd wist ik niet of ik nu moest lachen of huilen. Via Facebook doe ik wel vaker mee aan winacties. Winnen doe ik nooit. Nou ja, een keer 15 kg kattengrit, maar daar word je ook niet heel warm of koud van. Overigens heb ik gekozen voor de start in 2020. Dat leek nog oneindig ver weg.
E101
De afkorting ‘E101’ staat voor de Eiger Ultra Trail 101 km. Je kan je misschien voorstellen dat ik best even iets moest wegslikken toen me duidelijk werd wat ik gewonnen had. 101 kilometer heb ik wel een keer gelopen. In 2016 bij de Indian Summer Ultra in Drenthe. In Drenthe ja. Het is daar zo plat als een pannenkoek. Maar dit is Zwitserland. En daar staan bergen. Hele hoge bergen. Heel veel hoge bergen. Bovenop die 101 km komen nog bijna 7000 hoogtemeters. Op èn af.
Hazenslaapjes
Dat ik er flink voor aan de bak moet, zal geen verwondering wekken. Maar het feit dat ik ga starten op de E101 wekt wel heel veel verwondering op. Ja, ook ik vind het ver. En ja, je loopt het in 1 keer. Of je mag slapen tussendoor? De klok tikt door. Uiterlijk 25 uur na de start moet je bij de finish zijn. Voor mij geen hazenslaapjes. Doorlopen!
De tijd gaat sneller voorbij dan je hoopt. In november moest het er dan maar van komen. Starten met trainen voor de E101. Ik heb besloten om alles in stukjes te hakken. Een olifant eet je tenslotte ook niet in één hap.
Pijltjes jagen als bezemloper
Omdat ik vaak als hekkensluiter finish op een trail leek het mij een goed idee om als pijltjesjager c.q. bezemloper te gaan vrijwilligen bij de Bello Gallico. Zo kon ik meteen oefenen hoe het is om langdurig in het donker te lopen, zonder slaap en met best wel extreme omstandigheden. Lees: modder, slagregens en storm. Je moet er maar zin in hebben.
Zombie
Om 00.50 uur zondagochtend ging ik met een collega bezemloper op pad. Gewapend met hele grote rugzak voor de pijltjes. We liepen achter de laatste loper aan. Die overigens aan zijn derde rondje was begonnen. Wat?? Na 2 “rondjes” van 80 km nog meer? Ja, hij wilde dat. Hij leek rechtstreeks uit de Netflix serie “The walking dead” te komen. Heel soepel liep het allemaal niet meer. Een geluk bij een ongeluk voor mij. Zijn zombie tred kon ik gelukkig makkelijk bijhouden. Na 40 kilometer, 6.30 uur en enorm veel pijltjes, gooide ik de handdoek in de ring.
Na het glibberen en glijden over de Belgische trailpaadjes is mijn eerste trainingsdoel gehaald! Ik ben er blij mee dat ik zonder kleerscheuren, met mijn hoofdlampje op, die uren door het donker gelopen heb. Wat mij verbaasd heeft, is dat gevoelsmatig de tijd omgevlogen is in het donker. Eerlijk gezegd zag ik er best wel tegen op. Ik liep in mijn eigen bubbel, had geen besef meer van tijd en afstand. Het geeft zelfvertrouwen dat ik dit kan.
En waarom won ik die prijs? Ik had gezegd dat het me een leuk cadeau leek voor mijn 50ste verjaardag. De race is op 18 juli en 22 juli 2020 word ik 51.
