Marjon Pijl (64): van turnen en tennissen tot een hardloopster van nationaal niveau

Op 1 augustus lanceerden we op ProRun “De Eerlijke Strijd“. De maand is nog niet voorbij, maar Marjon Pijl staat fier bovenaan het algemeen klassement. De Arnhemse van 64 liep de halve marathon in 1:47:46 en scoort hiermee een prestatie-index van maar liefst 84,5%. We namen contact op met Marjon Pijl, waarop zij ons haar inspirerende verhaal toestuurde.

Mijn levensloop

Voor mij begon het sporten toen ik als zesjarig meisje een briefje van school meekreeg. Daarin werden kinderen gestimuleerd lid te worden van de plaatselijke gymvereniging. Het was een oproepje om kinderen aan het bewegen te krijgen. Mijn drie oudere zussen en ik mochten ons inschrijven.

Na een paar jaar algemene gymnastiek ging ik verder met turnen en ritmische gymnastiek en ik vond het geweldig! Regionale en nationale wedstrijden volgden en ik straalde. Vaak ging ik ook stiekem een kijkje nemen op het tennispark vlakbij ons huis, dat leek me ook wel heel erg leuk. En op de middelbare school mocht ik eindelijk lid worden! Ik werd niet bijzonder goed, maar ik genoot ervan.

Sinds ik hardloop, voel ik me echt wezenlijk een ander mens. De runnershigh ervaar ik soms en die is zo heerlijk!

Toen ik elders op de universiteit ging studeren, hielden het tennissen en turnen op. Daarvoor in de plaats ging ik badmintonnen en op het universitair sportcentrum groepslessen aerobics e.d. volgen. Ook kochten mijn toenmalige vriend en ik een racefiets en voerden de afstanden en snelheid steeds verder op. De vrijheid van het fietsen voelde fantastisch.

Weer later ging ik trouwen en kreeg er twee bonuskinderen bij. Later kregen we samen nog een dochter. Het sporten kwam even op een laag pitje te staan door alle drukte, maar het vlammetje doofde nooit; ik deed wat groepslessen op een sportcentrum.

De aanleiding om te gaan hardlopen

Toen mijn dochter een vriendje kreeg, veranderde voor mij alles. Op een dag in september in 2013 kondigde ze aan dat ze aan de finish van de Bridge to Bridgeloop ging staan om haar vriendje te zien finishen. Ik besloot mee te gaan, zomaar. Ik kende de Bridge to Bridgeloop alleen van naam, terwijl we toch echt in Arnhem wonen. En toen stond ik daar te wachten aan de finish en zag al die hardlopers binnenkomen, de sfeer eromheen….. Ik voelde de spanning in mijn lichaam, dát wilde ook een keer doen! Ik besloot dat ik me het jaar erop in zou schrijven, gewoon om het een keer mee te maken. Maar ik vergat het en dacht er pas eind augustus in 2014 weer aan toen een huis-aan-huisblaadje me aan de loop herinnerde. Ik schreef me in voor de 3 EM, ging direct naar de winkel, kocht een paar hardloopschoenen en kon nog net 6 keer rennen voor de wedstrijddag. Die dag vergeet ik niet meer. Ik vond het fantastisch en kreeg de smaak te pakken. Ik schreef me in voor de Posbankloop, een paar weken later, waar ik zelfs als eerste vrouw in mijn leeftijdscategorie finishte. Tja, en toen was de verslaving al niet meer te ontkennen.

Mijn trainingsdoelen

Ik bleef rennen, maar had geen idee van techniek, trainingsopbouw, tempo’s en herstel. Ik deed maar wat. Na een poosje hoorde ik over een trainer die persoonlijke schema’s maakte. Dat leek me een goed idee. Zo kon ik meer verantwoord en gerichter sneller worden. Vanaf dat moment zat er structuur in mijn trainingen. Ik volgde trouw de schema’s die ik toegestuurd kreeg en die waren niet mis. Ik ging diep en hard. Ik werd er sneller van, maar ontwikkelde ook de ene na de andere blessure aan mijn linkerbeen. Zo ging het een paar jaar door, totdat ik er genoeg van had. Ik ontdekte een osteopaat die me direct terugfloot en me wees op de gevolgen van mijn veel te harde trainingsarbeid. Naast het hardlopen volgde ik ook 4 à 5 keer per week groepslessen op de sportschool en fietste er in de zomer ook bij. Na een aantal behandelingen en het terugdraaien van het sporten, besloot ik geen schema’s voor hardlopen meer te volgen. Ik loop nu voor mijn plezier, om te genieten, doe geen intervaltrainingen meer, beperk mijn belasting, luister beter naar mijn lichaam en deed tot half maart aan wedstrijden mee voor mijn plezier en niet meer om te knallen.

Wat heeft hardlopen mij persoonlijk gebracht?

Sinds ik hardloop, voel ik me echt wezenlijk een ander mens. Ik sta positiever en optimistischer in het leven, voel me zó fijn na een training, kan de hele dag nagloeien als ik gelopen heb en raak niet uitgepraat over hardlopen. De runnershigh ervaar ik soms en die is zo heerlijk! En trainingen die vanzelf gaan, waarbij ik het gevoel heb dat ik niets hoef te doen, alleen mijn benen draaiend te houden! Natuurlijk heb ik soms geen zin om te gaan, maar ik ga altijd toch. En nog nooit, niet één enkele keer in al deze jaren heb ik spijt gehad dat ik gegaan was!

In de avond lopen doe ik niet, dan voel ik me een zwangere olifant die tegen een orkaan in probeert vooruit te komen!

Als koukleum die in huis altijd zit te bibberen, zag ik het hardlopen in de winter niet zitten. Maar wat bleek: alleen een wintershirtje is voldoende om me na vijf minuten, zelfs in de vrieskou, warm te lopen! Ik haatte de winter altijd heel erg, keek er vreselijk tegen op als de herfst weer kwam. En sinds ik hardloop, is die angst voor de winter verdwenen: ik weet dat ik gewoon blijf genieten van het rennen! Regen, hagel, kou, wind: elk weertype heeft zijn eigen charme en uitdaging. In de vroege ochtend kan ik wel jubelen vanwege de magische, mysterieuze sfeer die de zonsopkomst biedt. Elke training is uniek en van elke training geniet ik weer.

Mijn trainingen nu

Ik loop altijd alleen, drie keer in de week, meestal twee keer zo’n 8-16 km en één keer 18 à 22 km. Voor mij alleen asfalt, omdat ik heel bang ben mijn enkels te verzwikken als ik zou gaan trailen. Ik woon aan de rand van een uiterwaardpark en heb in alle vier de windrichtingen schitterende mogelijkheden om vanuit huis te lopen. Soms loop ik in de ochtend, soms in de middag, naar gelang mijn werk dat toelaat. In de avond lopen doe ik niet. Een paar keer heb ik het geprobeerd, maar dan voel ik me een zwangere olifant die tegen een orkaan in probeert vooruit te komen!

Mijn mooiste wedstrijden

Vorig jaar reisde ik met mijn man een maand door Nieuw-Zeeland en we zorgden ervoor om begin mei in Rotorua te zijn. Daar ging ik namelijk meedoen aan de halve marathon. Ik verwachtte een verhard parcours, maar het bleek vrijwel geheel onverhard, over slingerende bospaadjes door de Redwoods, over een anderhalve kilometer lange zanderige heuvel, klimmend en dalend door de schitterendste omgevingen… Het was overweldigend. En ik werd daar aan het andere einde van de wereld gehuldigd als eerste vrouw in mijn categorie! Een onvergetelijke wedstrijd.

In Athene liep ik 10 km met de finish in het Panathinaikos stadion: een heel mooie wedstrijd, waarin ik het hele parcours het gevoel had alsof ik zweefde.

In januari dit jaar liep ik de 5 km van de Teuge Runs For Life wedstrijd. Ik deed mee om weer eens een wedstrijd te lopen, niet met een specifiek doel. Het was ter plekke veel kouder dan ik had verwacht en ik besloot mijn (veel te dikke) jack aan te houden, want het korte mouwen shirtje dat ik aan had was echt te weinig. Vlak voor de start ontdekte ik dat ik mijn horloge was vergeten, dat was me nog nooit overkomen. Nou ja, dan maar gewoon op gevoel gaan rennen.

Ik startte rustig en comfortabel. Maar na een tijdje zag ik een stukje voor me uit twee mannen rennen die een mooi tempo leken te hebben. Ik rende wat harder om aan te kunnen haken en dat lukte. Het ging wel snel, maar ik ging erg soepel en bleef ze moeiteloos volgen, Tot ze opeens weg sprintten en ik achterbleef. Maakte niet uit, ik rende in mijn eigen tempo verder. Geen idee hoe lang en hoe ver het nog was tot de finish. Uiteindelijk bleek ik een PR te hebben gelopen en een podiumplek te hebben! Dat laatste had ik helemaal niet verwacht, dus ik was al naar huis toen de prijsuitreiking kwam. Ik mocht mijn prijs later op gaan halen. 🙂

Mijn doelen voor de toekomst

Genieten van het lopen en hopen dat ik nog een paar jaar mag blijven hardlopen. Ik vrees de dag waarop het voorbij is…..