Met een grimas kom je er ook

“Tot donderdag”, zegt neef Koen bij het afscheid nemen na een werkafspraak.

“Donderdag?”, reageer ik verbaasd.

Koen: “Ja, op Vlieland. Ik weet een mooi hardlooprondje.”

Koen brengt het alsof we het maanden terug hebben afgesproken of dat het een kwartiertje fietsen is in plaats van de ruim 3 uur die ik moet reizen (inclusief bootovertocht).

“Hoe laat gaat de boot?”, vraag ik grappend.

Een dag later app ik Koen:

“Ik heb een slaapplek geregeld en al een ticket voor de boot. Tot donderdag!”

Koen komt sinds 2012 minstens één keer per jaar op Vlieland, als onderdeel van het team dat de driedaagse cursus tot runningtherapeut verzorgt. Ook nu zal hij als ademexpert een tweetal presentaties verzorgen. Ik ben nog nooit op het Friese waddeneiland geweest en vertrouw erop dat Koen een mooi hardlooprondje weet uit te zetten.

Ik vertrek woensdagmiddag al en tref Koen de volgende ochtend bij de boot in de haven van Vlieland. We kleden ons om bij het strandhotel waar de cursus waarvoor Koen naar het eiland is gekomen al bezig is.

“Ik weet een mooi rondje van zo’n 17 kilometer”, zegt Koen.

”Prima!”, reageer ik. “Ik ben benieuwd.”

Het scherpe duingras prikt gemeen in onze kuiten en knieën.

Vanuit het hotel rennen we direct het strand op. Het is prachtig weer en het brede strand niet al te druk. Met het terugtrekkende water aan onze linkerkant rennen we over het vochtige harde zand naar het uiterste puntje in het noordoosten van Vlieland. Terschelling doemt op en plots wordt het bijna wadlopen in plaats van hardlopen. Best een vreemd idee dat je loopt op een plek waar het een paar uur eerder nog zee was en het straks weer zee is.

We gaan het strand af en lopen door een bosrijk gebied richting het andere puntje van het eiland, in het zuidwesten. Eigenlijk ben je dan pas halverwege het eiland, maar een uitgestrekte zandplaat wat in gebruik is als militair oefenterrein belet de gewone burger om verder te gaan.

Na ongeveer 14 kilometer bereiken we Hotel Posthuys, waar Koen een lunch heeft gepland. Daarna is het nog 3, hooguit 4 kilometer tot het hotel waar we zijn begonnen, weet Koen te vertellen. De lunch is een welkome onderbreking van het prachtige hardlooprondje. Vooral voor mijn neef. Hij doet deze maand samen met honderden anderen mee aan periodiek vasten met het online programma van Sportrusten. Eten doet hij 2 keer per dag en zijn ontbijt slaat hij over. Na ruim 14 kilometer hardlopen op een nuchtere maag is hij wel toe aan iets voedzaams.

Na strand en bos gaan we voor het laatste stuk van het pad af, door de duinen. Het scherpe duingras prikt gemeen in onze kuiten en knieën. De afgelegde kilometers en het ruige, glooiende terrein zorgen ervoor dat we ons lijf beginnen te voelen. Onze benen vragen om een welverdiende pauze, maar het hoofd (en het duingras) weerstaat de verleiding om neer te ploffen.

Het is geen onaangenaam gevoel, misschien is het zelfs heerlijk te noemen. Het punt dat de vermoeidheid begint toe te slaan, maar dat je weet dat je nog kilometers door kan gaan. In verzet tegen de signalen die het lichaam je afgeeft. Je moet door, want je bent nog niet thuis. Misschien wat minder snel, maar nu stoppen is geen optie. Glimlachen hoeft niet meer, met een grimas kom je er ook.

Met het eindpunt in zicht ploeteren we door.

Mijn horloge geeft inmiddels 19 kilometer aan, maar het hotel waar we zijn gestart is in geen velden of wegen te bekennen. We zoeken een opgang naar het strand. Na nog eens een kilometer hebben we die gevonden. We banen ons een weg naar boven en stuiven dan als 2 kleuters die net de bel voor het speelkwartier hebben gehoord door het mulle zand naar beneden. De overgang van het ruige duinlandschap naar de serene witgrijze uitgestrekte zandvlakte met daarachter de oneindige zee is adembenemend mooi.

Zwijgend rennen we verder over het harde zand, onze vermoeidheid overmeesterd. Totdat we ineens in het mulle zand lopen, de snelheid zakt tot een dieptepunt en ons hele lijf smeekt te stoppen. Met het eindpunt in zicht ploeteren we door.

We ploffen neer op het terras van het hotel en zien dat we 23 kilometer hebben gelopen.

We bestellen bier en spa rood en bewonderen ons rondje op Strava.

Wat is (een beetje) afzien soms toch fijn.