Op feesten en partijen is het vaste prik. We praten over koetjes en kalfjes en dan komt het gesprek op hardlopen. Want dat vind ik nou eenmaal leuk om te doen en ik loop vaak hard. Als ik dan ook nog eens vertel dat ik door de bergen ren is er altijd wel iemand die roept: ‘Waarom?’. Waarna er vervolgens niet naar het antwoord wordt geluisterd door deze bourgondische figuur. Sterker nog; hij/zij heeft in de krant gelezen dat meer dan 50 minuten joggen voor je hartstikke slecht is. En als het in de krant staat is het waar.
Koren op de molen
“Voor uw gezondheid is 50 minuten joggen per week genoeg: frequentie, snelheid en duur maken niet uit.” ‘Daar gaan we weer’ denk ik als ik zo’n schreeuwende kop in de krant zie staan. Koren op de molen van de bourgondische kennis en anderen die hardlopen maar raar, vreemd en vermoeiend vinden. Enige nuance bij de schreeuwende kop is wel op zijn plaats. De stap van niets doen naar 50 minuten matig intensief hardlopen per week verkleint de kans op een vroegtijdige dood met ongeveer 25%. Als je toch al sport (hardloopt) pak je nog wel wat extra winst door wat vaker te ‘joggen’ maar die winst vlakt af (of neemt zelfs wat af) als je heel veel meer gaat hardlopen. Herstel is ook belangrijk!
Strippenkaart
Zo’n term als “vroegtijdig overlijden” roept bij mij altijd meer vragen op dan antwoorden. Wie weet wanneer zijn of haar strippenkaart van het leven vol is? Hoeveel strippen staan er eigenlijk op mijn kaart? Koop ik extra strippen door een stuk te gaan hardlopen? Kan die strippenkaart meteen de prullenbak in als ik niet uitkijk bij het oversteken? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik graag een beetje vrolijk leef. En hardlopen maakt mij vrolijk.
Kruik
Onderzoeken als deze zijn prima, maar reppen vaak alleen over de fysieke gezondheid. Je fit voelen, strak in je vel zitten, minder kans op nare ziektes: allemaal prachtig. Zeker als je dat met 50 minuten per week kan bereiken. Heel handig ook, in ons toch al drukke en jachtige bestaan. Hoeven we daar ook niet zo veel tijd aan te besteden! We kunnen door met haasten, vliegen, vallen en weer op staan. Maar de kruik gaat net zolang te water tot ze barst.
Stilstand
Zo’n 10 jaar geleden barstte mijn kruik. Door allerlei omstandigheden, maar vooral door te weinig aandacht en tijd voor mij zelf, kwam ik in een burn out terecht. En dat is niet fijn. In één klap kwam alles tot stilstand. Juist toen haalde een kennis mij over om te gaan hardlopen. Bij de lokale atletiekvereniging werd een tijdelijke cursus aangeboden voor de City Pier City run. Zo gezegd, zo gedaan. Ik was uitgeput, maar toch ging ik hardlopen. En wat zo wonderlijk was, ik knapte er van op. Vooral mental.
Adem in, adem uit
Via mijn werk kwam ik bij een psycholoog terecht. Een jonge knaap met ongetwijfeld alle kwalificaties. Bij hem moest ik op de grond gaan liggen en rustig ademen. Echt! Ik wist niet hoe gauw ik daar de deur weer uit moest. Met alle onrust die ik voelde was het hardlopen op dat moment veel meer geschikt voor mij. Later begreep ik van loopvriend Koen dat mijn ademhaling door alle stress waarschijnlijk veel te snel ging en door de inspanning van het hardlopen kwam de boel (tijdelijk) weer in balans.
Balans
50 minuten joggen per week? Ik moet er niet aan denken. Laat mij maar lekker draven over de paadjes, buiten in de natuur. Zelfs als ik geen zin heb, ja ook ik heb dat wel eens, knap ik er snel van op. Ik voel me beter, lichtvoetiger en vrolijker als ik aan het hardlopen ben. Voor mij is hardlopen een manier van leven geworden. Ja, ik ben fysiek fitter maar nog meer ben ik ook mentaal fitter. Veel meer in balans. Ik voel mij er prettig bij en volgens mij is dat de kern waar het omgaat. Daar verandert geen enkel onderzoek wat aan.
Loop ik te vaak? Is mijn strippenkaart daardoor sneller vol? Ach, gaat de tijd niet altijd sneller als je het naar je zin hebt?!
