Johns marathon in Nice met Stryd en een schema van Klaas Boomsma

John Eising heeft zich de afgelopen maanden voorbereid op de Marathon Alpes Maritimes met behulp van Stryd én een schema van looptrainer Klaas Boomsma. Vandaag het laatste verslag in deze serie: de marathon.

Race day

Het is half vier, zondag 30 oktober. Midden in de nacht dus. De wekker gaat. Ik ben meteen klaarwakker, want het is Race day! Buiten is het hartstikke donker! De Marathon Alpes Maritimes staat vandaag op de agenda. De marathon waar ik sinds juli van dit jaar al voor train met een schema van Klaas Boomsma. Het schema is speciaal gemaakt om te trainen met de Stryd-vermogensmeter.

18 weken lang, 4 dagen in de week om kwart voor zes in de ochtend, trainen met een zeer afwisselend schema én een Stryd. Wat levert dat eigenlijk op? Vooral snelheid! Ik loop inmiddels gemiddeld ongeveer 1 minuut per kilometer sneller! Dat betekent zo’n 4:50 per kilometer op de marathon. Mijn critical power is toegenomen met 3,6%. Ik heb gedurende de training 853 kilometer gelopen in 72 uur. Het doel was om sneller dan 3:26 te gaan lopen. Inderdaad, je leest het goed: was.

Aanpassen

Ik check als eerste mijn mail. Klaas heeft inmiddels gereageerd op mijn mail van gisteravond. Dat ging over het wattage dat ik tijdens de marathon zou moeten kunnen lopen. Hoe anders kan het ineens gaan. In week 14 van de training werd ik ziek. Ik kreeg een virusinfectie aan mijn luchtwegen. Hierdoor kon ik een groot aantal trainingen niet doen, of moest ik ze inkorten. Dit vroeg om een aanpassing in het raceplan en mijn mindset. Klaas en ik vinden dat ik In plaats van de voorgenomen 280 Watt, best 270 Watt zou kúnnen lopen. Daarmee zou een eindtijd van 3:30 nog mogelijk zijn. Ik besluit dat plan op mijn arm te viltstiften.

Dit is zo’n dag dat alles klopt. Zo voel ik me dan ook. 3:30 opstaan, eindtijd van 3:30 volgens Stryd en ik voel me topfit. Koffie! Vier uur voor de start zorgen dat ik mijn broodjes appelstroop binnen heb. Nog een glaasje bietensap. Inmiddels is het vier uur. Ik heb dochter Lisa en zoon Kamiel zo gek gekregen dat ze samen met mij naar de start in Nice gaan! Ik met de pendel vanaf Cannes, zij met de trein.

Om 7:00 ontmoeten we elkaar op het Place Masséna in Nice, waar de kledingafgifte is. Het begint al licht te worden. Eigenlijk is het dan ook al 8 uur. Vannacht ging immers de tijd een uurtje terug. In al mijn naïviteit vind ik dat ook wel fijn, want dan is het niet zo koud bij de start. De temperatuur stijgt echter als een razende, zodra de zon echt doorkomt. Het is algauw 21 graden. Niet echt ideaal voor een marathon.

Km 0: Nice

Om 8.10 start de 3:30 groep. Ik loop net achter de pacer. 3 uur 30 staat op zijn vlag. Hém moet ik dus hebben! Het is wel gaaf hoor! Starten aan La Promenade des Anglais. Deze loopt helemaal langs de Middellandse Zee. Rechts kun je de bergen zien. De Pré Alpes. Vandaag is het knetterwarm aan het worden. Normaal gezien zie je in deze tijd van het jaar de besneeuwde toppen. De eerste kilometers schommelt het wattage van de Stryd zo rond de 260 á 270 Watt. Het valt me op dat er in dit startvak weinig gelukslopers zijn. Dat betekent dat bijna iedereen zo’n beetje hetzelfde tempo loopt. Voor mij is dat nu zo rond de 4:50 per kilometer. Gisteren heb ik dit eerste stuk samen met Lisa gereden, op de terugweg naar Cannes. Even daarvoor hadden we samen de 5 kilometer Breakfast Run van Salomon gelopen. Zo’n loopje waar je relatief langzaam, lekker los kunt lopen.

Km 5: Nog steeds Nice…

Er staat een licht briesje, het is qua temperatuur nog prima te doen. Ik verwacht nu overigens wel de eerste waterpost. Op de één of andere manier heb ik namelijk dorst. Die eerste waterpost blijkt pas na ruim 7 kilometer (7,39 volgens Stryd) te zijn. Zoals gebruikelijk zorgt dit voor veel lopers voor ongemak. Sommigen staan ineens stil, anderen lopen juist hard door en hebben blijkbaar ervaring met het drinken uit zo’n bekertje tijdens het lopen. Ik drink het bekertje in één slok leeg. Heerlijk! Rustig verhoog ik m’n tempo weer naar richting 270 Watt.

Km 8: Nog altijd… Nice!

Het gaat een beetje op en af nu. Welkom bij kilometer 8. We passeren het vliegveld van Nice. Qua uitzicht moet het allemaal nog komen, denk ik. De sfeer in de groep is gezellig en relaxed. Geen echte klimmetjes hier, maar wel een flauw vermoeden van stijgen. We zullen het maar vals plat noemen. De Stryd piekt af en toe naar boven de 280 Watt. Verraderlijke stukjes zijn dat. Hier komt de Stryd volledig tot z’n recht! Juist op dit soort stukken kan je volledig leeglopen, doordat je niet in de gaten hebt dat er een flauwe stijging in het parcours zit.

Km 12: HiepHiepHypodrome… Nice!

Tijdens de marathon maak je vrienden. Zo ontmoet ik een triatleet. Hij komt hier uit de buurt. Qua lengte rijkt hij net tot aan mijn schouders. Maar hij loopt hetzelfde tempo als ik. Dat loopt erg prettig zo. We gaan richting de eerste icoon van de route: de Hypodrome, op 12 kilometer. De renbaan voor paarden. Het is flink opletten, want de route kent hier een hele scherpe hoek van 360 graden. We komen er zonder kleerscheuren door. Wel raken we flink opgesloten tussen rolstoelers. Die moeten echt weer even op gang komen. Het verbaast me hoe hard die gasten gaan.

Km 17: Villeneuve-Loubet

De Stryd houdt me voortdurend bij de les. Wat een fijn apparaat is het toch! Inmiddels passeren we het markante hotel bij de jachthaven des Anges in Villeneuve-Loubet. Dit hotel zie je vanaf de snelweg als je van Cannes naar Nice rijdt. Stryd zegt dat ik er nu zo’n 17 kilometer op heb zitten. Niks aan het handje. Dit gaat écht lekker zo. Nu begint het ook écht mooi te worden. Wat een uitzichten hier!

Km 21,1 over de helft!

De halve marathon kom ik door op 1:44:37. Die 3:30 zit er in ieder geval prima in, denk ik. Het loopt dan ook wel heel erg lekker allemaal. Geen spoortje vermoeidheid en ik ben blij met de schoenkeuze: de Rocket x van Hoka. De VaporFly’s mogen aan tijdens de Zevenheuvelen, denk ik. De zon is flink aan het schijnen. Maar door de zeewind voelt het hier nog prima. Wel beginnen de eerste zweetdruppeltjes op mijn hoofd te verschijnen. De Stryd vind dat ik nog steeds prima op schema lig. Inmiddels ben ik een stukje voor de 3:30 pacer aan het lopen. Ik hou me keurig aan het Strydplan.

Km 22: Juan Les Pins

Where do you go to my lovely. Juan les Pins komt voor in dit nummer van Peter Sarstedt. Het maakte me altijd al nieuwsgierig naar deze plaats. Vandaag ben ik vooral nieuwsgierig naar de volgende waterpost. Wat heb ik behoefte aan water, zeg! Gelukkig heb ik er geen last van. Ai… Dát had ik beter NIET kunnen denken. Een felle scheut pijn schiet door m’n hamstring. Bij de waterpost loop ik daarom een klein stukje wat langzamer. Ik hoor ineens Lisa in mijn oor tetteren dat ik goed op schema lig. Ik ontmoet Kamiel z’n altijd zo’n nuchtere blik, met dat glimlachje op z’n gezicht. Het zorgt voor een ongekende energiestoot. Direct loop ik weer op 270 Watt. Mijn Stryd en ik zijn blij. Gewoon negeren, dat was toeval, die hamstring. Niks aan de hand.

Km 24: Antibes

Wat heb ik me hier op verheugd. Antibes! Een prachtig stadje omringd door een flinke stadsmuur. Ik realiseer me dat ik hier loop, doordat ik het reuzenrad bij de parkeergarage zie. Dat gaat toch sneller allemaal dan verwacht. Ik weet dat ik zo meteen door de stadspoort ga, het stadje in. Dan langs Café des Chineurs, linksaf, omhoog. Altijd leuk zitten en prima eten hier. Het loopt er echter megasteil omhoog. Ik sta oog in oog met Pablo Picasso. Streng kijkt ie me aan vanaf de zijmuur van het museum. Ik kan het niet laten om even achter me te kijken. Wat ontzettend mooi dit! Wát een uitzicht. De route begint nu wel even flink te klimmen. De Stryd geeft direct een vermogen aan van 305 Watt. Ook dát is erg prettig aan zo’n Stryd. Ik mag dus lekker rustig naar boven lopen. Mijn hamstring is me hier ook dankbaar voor. Wel heb ik hier wat moeite om 270 Watt aan te houden. Maar daar maak ik me geen zorgen over, ik heb marge genoeg.

Km 32 voorbij Cap d’Antibes

Wát er gebeurd is, ik weet het niet, maar op de één of andere manier loop ik nu al een paar kilometer weer ruim op 270 watt. Dat is even lekker zeg! De klimmetjes gaan prima, tempo is dik voor elkaar. Wel vermoed ik dat ik iets boven de 3:30 ga eindigen. Ach.. 3:34 is ook prima, denk ik. De weg loopt hier flink naar beneden. Er speelt beneden een goede band. Dát hoor ik zo wel. En zodra ik de bocht doorloop, zie ik inderdaad een band live spelen. De gitarist speelt net een gave solo. Ik steek mijn duim op. Hier staan waanzinnig mooie huizen. Ineens sta ik stil. Een flinke scheut pijn in mijn hamstring dwingt me gewoon om even te stoppen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om even af te wateren. De kleur van mijn urine doet me even schrikken. Het is rood! Nu snap ik waarom ik zo’n dorst heb én last van mijn hamstring. Op de één of andere manier heb ik dus écht te weinig vocht. De 3:30 groep loopt me inmiddels voorbij.

Km 34: Man met de hamer

De kilometers hierna gaan eigenlijk niet zo goed. Mijn vermogen zakt steeds verder terug. Ik heb ontzettend last van de warmte en mijn vochttekort speelt me behoorlijk parten. Bij de eerstvolgende waterpost neem ik ruim de tijd om te drinken en eet ik wat fruit. Veel lopers komen hier die man met de hamer tegen. Zo voelt dat ook wel, de oorzaak lijkt me duidelijk. Maar eigenlijk maakt me dat niet zoveel uit. De prachtige omgeving maakt zoveel goed. Ik besluit in de modus ‘gewoon je ene voet voor de andere blijven zetten’ te hanteren.

Km 40: Pointe Croisette

Normaal gezien slenteren we hier langs de pittoreske restaurantjes, al kijkend over die prachtige azuurblauwe zee. Stryd is niet zo blij. Een rode pijl laat zien dat ik ernstig onder de gemiddelde tijd loop. Zojuist is zelfs de 4:00 groep me voorbij gelopen. Mijn hamstring is nu op klaagniveau 200 plus. Het is helaas geen optie meer om dit te negeren. Ik moet nu wel even stoppen om te voorkomen dat de kramp er helemaal inschiet. Direct komen er vrijwilligers van het Rode Kruis naar me toe om te helpen. Ik leg ze uit dat ik weet wat ik moet doen en doe wat rekoefeningen om mijn hamstring weer bij de les te krijgen. Ondertussen hou ik mijn tijd in de gaten en zie dat ik nog binnen de vier uur zou moeten kunnen eindigen. Maar dan moet ik wél even doorbijten.

Km 42.195: La Croisette

Het rekken zorgt ervoor dat ik die laatste 2 kilometer eigenlijk best lekker loop. Gelukkig laat ook Stryd zien dat het prima gaat qua watts. Ik piek zelfs even op 281 Watt. Hiermee moet ik toch binnen de vier uur kunnen eindigen, denk ik. De laatste meters zijn geweldig. De Coolsingel op z’n Frans. Hier heet het La Croisette. Hoe vaak heb ik hier al niet gelopen. Hoe verknocht ben ik al jaren aan dit stukje Frankrijk? En nu loop ik hier de laatste meters van dé mooiste marathon tot nu toe. De pijn in mijn hamstring is bijna niet te harden. Ik kan er niks aan doen, maar de tranen lopen over mijn wangen. Het publiek moedigt ons allemaal aan. Palmbomen langs de weg. Ik kan het Carlton Hotel al zien. Wat een mooie binnenkomst! En daar is dan de eindstreep. Ik heb het gehaald. Net niet binnen de 4 uur. Een paar seconden er overheen.

Maar wat kan het me schelen. Lisa en Kamiel staan me luid aan te moedigen in die laatste meters. Even rollen de tranen flink over mijn wangen. Maar dan maakt het plaats voor blijheid. Een fotograaf schiet op dat moment net een foto van me. We lopen samen naar de uitgang en ik neem vol trots die fraaie medaille in ontvangst. Op naar het terras! Ik heb vooral zin in een koud biertje en snacks!

Op naar Rotterdam

Ondanks het nogal pijnvolle staartje van deze marathon, heb ik enorm genoten. Met recht is dit een vijfsterrenmarathon. Met weer voldoende learnings rijker, bereid ik me voor op de volgende marathon: Rotterdam. Weer met een schema van Klaas, weer met mijn favoriete trainingsmaatje: de Stryd.