Ok, jullie hadden me gewaarschuwd. Ik wilde tijdens het lopen mijn hartslag in de gaten gaan houden, en in een vorige column vroeg ik jullie welk sporthorloge ik daarvoor zou aanschaffen. Een paar mensen reageerden al met: eh, doe maar geen TomTom.
Maar goed, de TomTom Runner 2 Cardio kost honderdtachtig tot tweehonderd euro, en de Garmin Forerunner 225 is minimaal vijftig euro duurder. Waarom ik trouwens tussen precies deze twee types koos? Geen idee – die lagen toevallig naast elkaar in de winkel. Het aantal hardloop-gadgets-met-hartslagmeting is inmiddels zo groot dat je er het IJsselmeer mee kunt dempen.
De verkoper in de hardloopwinkel is ook nogal vol van TomTom. ‘Met autonavigatie verdienen ze geen droog brood meer’, redeneert hij. ‘Dus ze hebben zich nu gestort op de sport. Daar zetten ze heel hoog op in. Dus die Runner 2 Cardio is echt goed’. Als een tevreden klant ga ik met dat horloge de deur uit. Nu is het eens afgelopen met dat vrijblijvende gedraaf: we gaan het hardlopen professioneel aanpakken. Dat mag, na je eerste marathon.
Met die tevredenheid is het echter ook snel afgelopen, want de Runner 2 Cardio doet gek. Tenminste: de hartslagmeting geeft wat aparte uitslagen. De ene keer loop ik op mijn gemak en zit mijn hartslag op de 140, de andere keer op de 160 – hoewel ik hetzelfde tempo aanhoud. En als ik eens een tussensprintje trek, gaat mijn hartslag volgens het horloge omlaag. Of mijn hart is gek, óf de TomTom.
Na een paar weken gehannes besluit ik tot een praktijktest. Van een vriend leen ik zijn Garmin Forerunner 255, en ik koop op Marktplaats een borstband van Polar. Die Polar ik koppel aan mijn iPhone met de app Runkeeper. Ik laat Runkeeper mijn hartslag doorgeven op mijn koptelefoon, doe beide horloges om mijn linkerpols en ga aan het rennen.
De uitslag is overduidelijk: de Garmin en de Polar/Runkeeper lopen goed synchroon, de TomTom gaat alle kanten op. Hij zit er regelmatig twintig tot dertig hartslagen naast. Daar valt niet mee te trainen.
Halverwege de testloop wissel ik de horloges nog om. Als je twee horloges tegelijk draagt, zit de ene immers om je pols en de ander iets hoger op je arm. Misschien maakt het uit? Even lijkt het inderdaad verschil te maken: de horloges en de Polar lopen alle drie heel even bijna synchroon. Een historisch moment. Maar een halve minuut later zit de klad er weer in, en geeft de TomTom alweer twintig slagen hoger aan. Ik weet genoeg.
Terug in de winkel is de verkoper verrast en teleurgesteld. Hij had een beter resultaat verwacht van TomTom. Maar ze zijn de beroerdste niet, bij Run2Day in Utrecht: ze hebben nog een Garmin Forerunner 225 liggen (duurder dan de TomTom, maar met een krasje op het scherm – lekker boeiend), en die mag ik best ruilen tegen de TomTom. En alweer loop ik als tevreden klant de winkel uit.
Dus nu kan ik het hardlopen eindelijk serieus gaan aanpakken. Ik loop een paar keer met de hartslagmeter en ik vind er, eerlijk gezegd, geen lol aan. Op een mooie avond, middenin de weilanden met een prachtige zonsondergang, loop ik de hele tijd op dat horloge te kijken. Na een paar keer laat ik het ding thuis op mijn bureau liggen.
Tja, en gaat het dan wel lukken om ooit een marathon onder de 4 uur te lopen? Kan je dat doen, op intuïtie en met wat luisteren naar je lichaam, of heb je daar echt een hartslagmeter voor nodig? Wie het weet mag het zeggen.
Oh ja: en deze keer zal ik wél naar juIlie luisteren.
Rob Voorwinden
